من امید دارم یک روزی،یک سالی،تو بگو هزار سال بعد میشینیم دور شومینه و از سال نود و هشت حرف میزنیم...من با خنده قاچی از هندوانه‌ی شب یلدا برمیدارم،به این روزهای بلاتکلیفی که گذشت فکر میکنم و به پیامکی که در اوضاع به هم ریخته ی دنیا، رسما پزشک شدنم را اعلام کرده بود:"همکار گرامی،خانم دکتر فلانی عضویت شما در سازمان نظام پزشکی با شماره‌ی فلان ثبت شد"..من ایمان دارم اگر همه‌ی ما بخواهیم این روزها با درد کمتر میگذرن و مثل وقت‌هایی که پدرم از قحطی سال‌های اول بچگی اش و گرسنگی و مرگ بچه‌ها تعریف میکنه،ما هم از این روزها یاد میکنیم و میگیم گذشت...